علائم لارنژیت چیست و لارنژیت حاد را چگونه درمان کنیم

علائم لارنژیت چیست و لارنژیت حاد را چگونه درمان کنیم

شاید شما در حال مقابله با یک سرما خوردگی و یا آنفولانزا هستید و یا شاید آهنگ مورد علاقه تان را در یک کنسرت خوانده اید و یا در استادیوم فوتبال برای تشویق تیم خود فریاد زده اید. متاسفانه اکنون بهای آن را با مبتلا شدن به لارنژیت حنجره می پردازید.

لارنژیت، التهاب حنجره و تار های صوتی است که  باعث خشن و خراشیده شدن صدا و یا قطع شدن کامل صدا می شود. حنجره محل قرارگیری تار های صوتی است که در اعمالی مانند نفس کشیدن، بلعیدن و صحبت کردن نقش حیاتی دارند. در واقع تار های صوتی دو دسته ی کوچک از جنس غشای مخاطی هستند که غضروف و ماهیچه هایی که به منظور تولید صدا مرتعش می شوند را می پوشانند.

علائم لارنژیت

در بیشتر موارد علائم لارنژیت پس از چند هفته از بین می روند و اکثرا دلایل غیر مهمی مانند ویروس دارند. اما در بعضی موارد، علائم لارنژیت می تواند علت جدی تری داشته باشد که ممکن است دوره ی بیماری را طولانی تر کند.

علائم و نشانه های لارنژیت شامل موارد زیر است:

• گرفتگی صدا
• ضعیف شدن قدرت صدا یا از دست دادن کامل آن
• احساس خارش یا تحریک گلو
• گلو درد
• خشکی گلو
• سرفه های خشک

علت لارنژیت حاد چیست؟

عوامل زیادی ممکن است باعث به وجود آمدن لارنژیت حاد شوند. سیگاری بودن طولانی مدت می تواند تار های صوتی را تحریک کرده و باعث تورم گلو شود. ریفلاکس معده باعث می شود تا محتوای معده وارد مری شود و منجر به تحریک گلو شود.

عوامل دیگری که می تواند منجر به لارنژیت حاد شوند عبارتند از:

• برونشیت
• آلرژی
• پولیپ یا کیست تار های صوتی
• ذات الریه
• قرارگرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی
• عوارض ناشی از آنفولانزا یا سرماخوردگی شدید

پیشگیری از لارنژیت

از آنجایی که لارنژیت اغلب به دلیل عفونت ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا به وجود می آید، همیشه نمی توان از ابتلا به آن جلوگیری کرد.

با این حال با ایجاد شرایط زیر می توانید احتمال ابتلا به لارنژیت را کاهش دهید:

• مطمئن شوید که واکسن آنفولانزای سالیانه را زده اید (البته در صورتی که پزشکتان توصیه کند)
• بهداشت فردی را رعایت کنید. دست هایتان را قبل و بعد از خوردن غذا و استفاده از سرویس بهداشتی بشویید.
• از برقرار کردن تماس نزدیک با افرادی که دچار عفونت های دستگاه تنفسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا هستند بپرهیزید.(خصوصا اگر مستعد ابتلا به لارنژیت هستید)
• از فعالیت هایی که باعث تحریک حنجره می شوند مانند دود یا گرد و غبار خصوصا اگر سرماخورده اید یا دچار دیگر عفونت های دستگاه تنفسی هستید، خودداری کنید.
• سیگار نکشید.
• از نوشیدن الکل (بیش از حد) بپرهیزید.
• از تخلیه محتویات گلو به صورت مداوم بپرهیزید زیرا ممکن است باعث تحریک حنجره شود.(سعی کنید محتویات را قورت دهید)
• هنگام خوابیدن زیر سر خود بالشت مناسبی بگذارید که سرتان را بالا نگه دارد. این کار باعث می شود تا از بازگشت اسید معده به درون گلو جلوگیری شده و از گلو محافظت شود.
• از فریاد زدن و آواز خواندن با صدای بلند یا به مدت طولانی خودداری کنید. این نکته برای افرادی که به طور منظم و به شدت از صدای خود استفاده می کنند تا تمرینات درستی داشته باشند و به صدای خود آسیب نزنند بسیار اهمیت دارد.

آیا لارنژیت مسری است؟

لارنژیت تنها در صورت عفونی بودن مسری می باشد. لارنژیت ها، عفونت های قسمت فوقانی دستگاه تنفسی و سرماخوردگی ها معمولا عفونتی ویروسی و مسری می باشند که توسط ذرات ریز معلق در هوا پخش می شوند.

با رعایت نکات بهداشتی (دست ها را مکررا بشویید، ظروف غذایی تان را به اشراک نگذارید، دستگیره های درها را پاک کنید) و پوشاندن دهان و بینی هنگام عطسه و سرفه می توان احتمال انتقال بیماری را به حداقل رساند.

تشخیص لارنژیت

پزشکان معمولا لارنژیت را با یک معاینه ی فیزیکی که در آن گوش ها، بینی، گلو و صدای بیمار مورد ارزیابی  قرار می گیرد، تشخیص می دهند. در اکثر موارد همین معاینه ی فیزیکی کافیست و آزمایشات دیگری لازم نیست.

مهمترین علامت تشخیص لارنژیت خشن شدن و گرفتگی صدا است بنابراین پزشک به دقت به صدای بیمار توجه می کند. حتی ممکن است از بیمار درباره ی شیوه ی زندگی، قرارگرفتن در معرض محرک های هوایی و دیگر بیماری های مرتبط سوال کند.

در صورتی که فرد به گرفتگی حاد صدا مبتلا باشد، ممکن است پزشک از وی آزمایشات بیشتری بگیرد تا بتواند به طور دقیق و کامل تارهای صوتی را معاینه کند. از آنجایی که گرفتگی حاد صدا می تواند نشانه ی بیماری های دیگری مثل سرطان حنجره نیز باشد، آزمایشات این مرحله باید به دقت انجام شود تا از تشخیص های اشتباه جلوگیری شود.

می توان برای مشاهده ی حرکات تار های صوتی و مشخص کردن حضور هرگونه پلیپ یا ندول روی تار های صوتی از دستگاه لارنگوسکوپ استفاده کرد. در صورتی که قسمتی از بافت گلو مشکوک باشد، از آن نمونه ای می گیرند تا بررسی های دقیق تری روی آن نقطه صورت گیرد. هر شخصی که علائم لارنژیت در وی بیش از ۲ هفته باقی بمانند، باید به پزشک مراجعه کند. در برخی موارد پزشک ممکن است بیمار مبتلا به لارنژیت را به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع دهد.

روش های درمانی برای کاهش علائم لارنژیت

در صورتی که علت ابتلا به لارنژیت ویروس باشد، علائم بیماری خود به خود پس از چند روز از بین می روند. پزشکان لارنژیت باکتریایی را با آنتی بیوتیک ها درمان می کنند هرچند این نوع لارنژیت بسیار نادر است.

ممکن است پزشک برایتان داروی کورتیکو استروئید تجویز کند که التهاب گلو را کاهش می دهد و برای درمان لارنژیت خفیف و حاد مورد استفاده قرار می گیرد.

این درمان ها به کاهش التهاب تارهای صوتی کمک می کنند.کورتیکو استروئید ها می توانند علائم لارنژیت را خصوصا در لارنژیت ویروسی حاد کاهش دهند یا بهبود بخشند. بهترین راه برای درمان لارنژیت حاد آگاهی از علت به وجود آمدن آن است.

بیماری های دیگری همچون دیسفونیا(dysphonia) و از کار افتادن تار های صوتی را نیز می توان مانند لارنژیت حاد با استراحت و صدا درمانی بهبود بخشید.

در صورت از کار افتادن تار های صوتی ممکن است بیمار نیاز به جراحی حنجره داشته باشد. طی این جراحی موقعیت و شکل تار های صوتی تغییر می کند تا لرزشی که این تارها هنگام  صحبت کردن به وجود می آورند، کاهش یابد.

راه کار های موثر در درمان لارنژیت

• برای رفع خشکی هوا از بخور یا مرطوب کننده های هوا استفاده کنید.
• به جلسات صدا درمانی بروید تا صدای خود را آنالیز کرده و بتوانید نحوه ی صحبت کردن و هر الگوی غیر طبیعی که در سخن گفتن پیاده می کنید و باعث فشار آمدن به تارهای صوتی تان می شود، اصلاح کنید.
• مایعات زیاد بنوشید.
• ۲/۱ قاشق چایخوری نمک را با۲/۱ قاشق چایخوری جوش شیرین در ۸ اونس آب حل کنید و غرغره کنید.
• به صدای خود استراحت دهید.
• از جیغ و فریاد کردن یا بلند حرف زدن برای مدت طولانی خودداری کنید.
• از مصرف قطره هایی که مخصوص رفع گرفتگی بینی هستند خودداری کنید زیرا باعث خشک تر شدن گلو می شوند.
• مصرف قرص های مکیدنی که باعث باز شدن گلو می شوند، می توانند بسیار مفید باشند.
• از زمزمه کردن بپرهیزید که ممکن است صدایتان را تحت فشار قرار دهد.

لارنژیت چه عوارضی می تواند به همراه داشته باشد؟

اگر علت لارنژیت از کار افتادن تار های صوتی باشد، به دنبال آن مکانیزم بلع هم ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرد و ذرات غذا به حنجره و و ریه ها وارد شوند و فرد به سرفه بیافتد. همچنین در صورتی که غذا به قسمت های عمیق تر ریه برود، باعث تحریک و التهاب بافت های ریه شده که این روند می تواند در نهایت منجر به ذات الریه و علائم همراه آن (تب، سرفه، بریده بریده نفس کشیدن) شود.

در صورتی که فرد به طور مکرر ریفلاکس معده داشته باشد، ممکن است مقدار کمی اسید از حنجره ی متورم وی عبور کند و وارد ریه شود که می تواند منجر به برونشیت یا التهاب ریه شود.